W krótkim czasie dwóch międzywojennych dekad pisarze, poeci, autorzy tekstów scenicznych, zarówno teatralnych, jak i kabaretowych, stworzyli tak wiele utworów dla dorosłych i niedorosłych czytelników, że można mówić niemal o galaktyce książek. Stały się one inspiracją dla późniejszych twórców, artystów, reżyserów filmowych i teatralnych.

O kolorycie tamtego pisarstwa opowiada literaturoznawca – prof. Grzegorz Leszczyński, który odkrywa, w czym tkwi niezwykła siła tych książek i ich urzekający czar, dlaczego wywołują emocje zafascynowanych lekturą czytelników równie silne dziś, jak przed stu laty.

Spotkanie zrealizowane we współpracy z Narodowym Centrum Kultury.

Zapraszamy na warsztaty graficzne z poezją dwudziestolecia międzywojennego, które poprowadzi prof. Ryszard Kajzer – autor oprawy graficznej serii 20 Lat XX Wieku. Podczas spotkania poszukamy związków między słowem a obrazem. Przyjrzymy się, jak buntownicza energia poezji lat 20. i 30. może dziś inspirować w obszarze grafiki i typografii.

Futuryści łamali schematy – zrywali z tradycyjną formą wiersza, naruszali zasady ortografii i gramatyki, prowokowali. Ich celem była artystyczna rewolucja. Słowo traktowali nie tylko jako nośnik treści, ale też dźwięk, rytm i znak graficzny. Jak pisali Anatol Stern i Aleksander Wat:

„SŁOWA mają swą wagę, dźwięk, barwę, swój rysunek. ZAJMUJĄ MIEJSCE W PRZESTRZENI.”
(Prymitywiści do narodów świata i do Polski)

To właśnie te idee staną się punktem wyjścia do naszych działań twórczych. Pod okiem Ryszarda Kajzera – uznanego grafika, plakacisty i autora projektów książek, będziemy pracować na wybranych tekstach poetyckich z lat międzywojennych. Warsztaty inspirowane są książką „Literatura dwudziestolecia” – nowością z serii 20 Lat XX Wieku, która opowiada o najważniejszych zjawiskach i nurtach literackich tego okresu.

Warsztaty zrealizowane we współpracy z Narodowym Centrum Kultury.

Spotkanie we współpracy z Książnicą Zamojską.

Nowy Dyjak.

Marek Dyjak głos absolutnie fenomenalny. Spiżowy, szeroki i ciężki jakby Dzwon Zygmunta miał za patrona. Przy tym ma niepowtarzalną chrypę, ten głos, intrygującą. Coś jakby bulgot siarki piekielnej we młynie do skalnego kruszywa. W dodatku zawsze rozbrzmiewa w temperaturze wrzenia. Idealnie nadaje się do śpiewania piosenek dramatycznych. Oczyszczających w myśl pojęcia „Katharsis” Ten atut już został po wielekroć wykorzystany. Ostatnio nastąpiły pozytywne zmiany w życiu prywatnym Marka Dyjaka. W związku z tym artysta proponuje widowni „Nowego Dyjaka”, który wzbogaci swój wizerunek o piosenki pogodne, przywołujące również dobre strony życia człowieczego. Będzie to nieco kontrastujące przedsięwzięcie z dotychczasowym dorobkiem wokalisty ale z wielką korzyścią dla widzów. Dyjakowi można zaufać, gdyż oprócz talentu do śpiewania i charyzmy ma jeszcze zdolność dobierania odpowiedniego repertuaru, i w tym względzie nigdy się nie pomylił. Otwórzmy się na nowe w Dyjaku, a on odnowi nas swą odnową.

Mateusz Kołakowski – fortepian
Pianista regularnie koncertujący w Stanach Zjednoczonych, wystąpił między innymi w Los Angeles, Nowym Jorku i Chicago. Laureat Nagrody The Most Promising Performer Podczas Jazzowego Konkursu Pianistycznego w Paryżu, Uczestnik Festiwalu Jazzowego w Montreux w Szwajcarii, a także Międzynarodowego Festiwalu Pianistów Jazzowych w Pradze. Od lat koncertujący na stałe z wieloma artystami takimi jak chociażby Kasia Moś.

Leszek Szczerba – saksofony
Krakowski muzyk jazzowy, grający na wszystkich saksofonach oraz klarnecie, legenda polskiej sceny muzycznej od lat grający z największymi artystami takimi jak Grzegorz Turnau, Marek Grechuta czy Andrzej Zaucha.

Alan Wykpisz – kontrabas
Jeden z najmocniej wyróżniających się kontrabasistów młodej polskiej sceny jazzowej. Wszechstronny instrumentalista obdarzony wspaniałym feelingiem i muzykalnością. Jest członkiem najciekawszych projektów, które w przeciągu ostatnich kilku lat pojawiły się w naszym kraju: High Definition Quartet, Vehemence Quartet oraz łączącego jazz z rapem Eskubei i Tomek Nowak Quartet. Laureat takich konkursów jak Jazz Hoeilaart 2011, Bass Copenhagen 2012 czy Jazz Nad Odrą 2015. Koncertował na wielu festiwalach w krajach takich jak Kuwejt, Katar, Hiszpania, USA, Kanada, Belgia, Chiny, Indonezja czy Indie. Koncertował z wieloma artystami jak Janusz Muniak, Randy Brecker, Dave Liebman, Joel Frahm, Adam Pierończyk, Michał Urbaniak, Grzegorz Karnas, Aga Zaryan czy Grzech Piotrowski.

Grzegorz Pałka – perkusja
Perkusista jazzowy wielokrotnie nagradzany na konkursach i festiwalach perkusyjnych oraz jazzowych o znaczeniu zarówno międzynarodowym, jak i krajowym. Swoją wiedzę i umiejętności udoskonalał na lekcjach prowadzonych przez wybitnych instrumentalistów takich jak: Billy Hart, Brian Blade, Marcus Gilmore, Eric Harland, Dennis Mackrel, Kendrick Scott, Billy Drummond, Damion Reid, Ari Hoenig. Koncertujący w Europie, Azji oraz Ameryce Północnej artysta w swoim dorobku artystycznym może pochwalić się współpracą z wieloma wybitnymi muzykami z kraju i nie tylko: Janusz Muniak, Jacek Niedziela-Meira, Piotr Wojtasik, Andy Middletone, Piotr Baron, Jorge Vistel, Dominik Wania, Rafał Sarnecki, Piotr Wyleżoł, Mark Alban Lotz, Kuba Badach, Wojciech Groborz, Szymon Mika, Kuba Stankiewicz.

„Byleby z Tobą, Szymuś” – monodram na podstawie powieści „Kamień na kamieniu” Wiesława Myśliwskiego w wykonaniu Ewy Tarnowskiej. Opowieść o miłości. Z pozoru brzydkiej, zwyczajnej całkiem, takiej zza sklepowej lady, co to tylko czasem po papierosy przyjdzie. A może najprawdziwszej, bo bezwarunkowej? Odartej z pozorów, przywiązania, masek, wszelkich konieczności. Miłości wydobytej z najgłębszych szczelin serca wiejskiej sklepowej, jak ze studni, co woda w niej najczystsza. Główna bohaterka – Kaśka oddaje tej miłości siebie caluteńką. Słowem prostym, szczerym, mocnym. Mówi o miłości, której się nie czuje. Nią się po prostu jest. Monodram jest prezentem dla Wiesława Myśliwskiego.
Scenariusz i reżyseria: Lucyna Jakubczyk, Ewa Tarnowska

„Wszechświęte” to tytuł spektaklu o podwójnym znaczeniu. Z jednej strony odnosi się do nazwy małej miejscowości w województwie świętokrzyskim w pobliżu Opatowa i Ostrowca Świętokrzyskiego. Z drugiej strony będzie to opowieść o moich babciach i prababciach , które w tamtych stronach żyły i tam zostały pochowane. Dla mnie ich chłopskie życie z całym ciężarem wychowywania gromady dzieci, okrutnym losem i niezwykłym hartem ducha jest święte i tym przedstawieniem, dokumentującym historie moich przodków chce oddać im cześć. Ale też odkryć je w sobie. Wsłuchać się w ich głos, w ich szepty zza grobu… Bo mam wrażenie, że ciągle mogę je usłyszeć. Te historie się powtarzają i dziwnie zaplatają z moim życiem. Poprzez ten swoisty seans teatralny pragnę pokazać ich twarze, wspomnieć imiona, opowiedzieć o tych, o których nikt już nie pamięta… Chce zaprosić do wspólnego stołu spotkane i niespotkane nigdy kobiety mojego rodu. Te, które niosły przekaz tej kobiecej opowieści, siły, wytrwałości, miłości. Ale też nienawiści…
/Aneta Adamska-Szukała/

Scenariusz spektaklu został utkany z autentycznych historii – wspomnień babek, ciotek, prababek, wypisów z ksiąg parafialnych, materiałów historycznych, tekstów literackich, ale też z opisów własnych doświadczeń i snów. Ważnym elementem projektu „Wszechświęte” będzie muzyka grana na żywo (akordeon, skrzypce, gitara basowa). Muzyka pomyślana jest jako most pamięci pomiędzy minionym czasem, światem a tym współczesnym, jest obecna, ciągle rezonuje w głosie i ciele aktorki/ performerki. Z jednej strony stare pieśni weselne, pogrzebowe, okolicznościowe ożyją na nowo. A z drugiej strony w sztuce wykorzystane zostaną współczesne, autorskie kompozycje i teksty poetyckie reżyserki.

Ciało jako wehikuł pamięci pokoleniowej to ważny temat tej opowieści. Kobiety, które przekazują sobie w ciele doświadczenie miłości, macierzyństwa, ale też zapomniane traumy, cierpienia, bóle. Poprzez sceniczne przeżycie ich losu będziemy próbować zrozumieć, dlaczego w dzisiejszych kobietach siedzi tyle demonów, żalu i lęku. Autorka scenariusza i reżyserka przeprowadzi na sobie samej swoisty eksperyment w laboratorium pamięci mający na celu odkrycie własnej tożsamości.

scenariusz, reżyseria: Aneta Adamska-Szukała
muzyka: Jakub Adamski, Jan Niezgoda, Maciej Szukała
scenografia: Maciej Szukała
kostiumy: Basia Olearka
multimedia: Maciej Śliwiak
występują: Aneta Adamska-Szukała, Jakub Adamski, Maciej Szukała

Spektakl przeznaczony dla widzów 16+

Spektakl Teatru Klasyki Polskiej

Spektakl Teatru Klasyki Polskiej

„W Twój niezmierzony idę świat” – Maja Komorowska, scenariusz: Maria Topczewska

Koncert poezji w wykonaniu Mai Komorowskiej – Szczebrzeszyn 2025 roku to galeria wierszy poświęconych matkom. Pragniemy ten sierpniowy wieczór dedykować wszystkim Matkom, które są z nami, i tym, których już z nami nie ma. Chcemy pokazać, jak istotne miejsce w twórczości różnych poetów zajmowały. Będzie między innymi Różewicz, Herbert, Zagajewski, Szymborska, Świrszczyńska, Pawlikowska-Jasnorzewska, Słowacki, Gałczyński czy fragmenty listów Saint-Exupery’ego z czasów, kiedy był w szkole z internatem, a także fragmenty książki Mai Komorowskiej „31 dni maja”. W naszym zamyśle chcemy sprowokować Słuchaczy do refleksji i wspomnień.

Album „Konstelacje” to taka łamigłówka, a może układanka?
Może to być odkrywanie, wędrówka, poddanie się emocjom albo wszystko razem.

Pewnie warto wiedzieć, że 23-letnia księgowa Evelyn McHale 1 maja 1947 roku wjechała na 86. piętro Empire State Building, powiesiła na balustradzie swój płaszcz, napisała krótki list i skoczyła… Ciało Evelyn wbiło się w dach limuzyny stojącej pod wieżowcem.

Przypadkowy przechodzień Robert Wiles, student z aparatem niemalże od razu zrobił zdjęcie. Gdy po paru tygodniach fotografia zjawiskowo wyglądającej, martwej kobiety pojawiła się w gazecie Life uznano ją za obraz „najpiękniejszego samobójstwa”. Narzeczony Evelyn, 24-letni Barry Rhodes z którym miała wziąć ślub miesiąc poźniej, przeżył następne 61 lat samotnie…

Pewnie warto zwrócić uwagę na jedno słowo w tytułowym utworze Konstelacje: eon. Eon może oznaczać miliard lat, ale może to też być niezdefiniowany bliżej czas od powstania naszego Wszechświata do jego nieuchronnie nadchodzącej zagłady. Nie powinno nas to jednak martwić – Wszechświatów jest wiele, a George Saunders, którego proza zainspirowała artystkę do napisania piosenki „Kto” twierdzi, że między nimi jest jeszcze Bardo.

W ten album można wejść głębiej, ale można inaczej, tylko na emocji, pokładach własnej wrażliwości i oceanie własnych, indywidualnych skojarzeń – to wszystko jest przecież takie ulotne… Przecież każdy ma swoją rybę, każdy na swój sposób czuje tego chłopca o buzi miękkiej jak kwiat tulipanowca, każdy ma swoją niezgodę i swój własny bunt, każdy szuka swego własnego spokoju i własnej równowagi. Każdego dnia ryba jest inna, chłopiec jest inny, a nasz spokój i równowagę odnajdujemy w czymś innym. Może też nie być kolejnego dnia – tutaj, bo gdzieś na pewno jest.

„Konstelacje”
1. Ku światłu (z udziałem Ireny Santor) – sł. Katarzyna Groniec, muz. Tomasz „Harry” Waldowski/Katarzyna Groniec
2. Ballada o Evelyn McHale – sł. Katarzyna Groniec, muz. Katarzyna Groniec
3. Konstelacje (z udziałem Barbary Wrońskiej) – sł. Katarzyna Groniec, muz. Barbara Wrońska
4. Calm down – sł. Katarzyna Groniec/Piotr Wojtanowski, muz. Piotr Wojtanowski
5. Do domu – sł. Barbara Wrońska, muz. Barbara Wrońska
6. Ratunku! – sł. Katarzyna Groniec, muz. Katarzyna Groniec
7. Nie ma nieba – sł. Katarzyna Groniec, muz. Tomasz „Harry Waldowski”
8. Na pohybel – sł. Katarzyna Groniec, muz. Barbara Wrońska
9. Kto – sł. Katarzyna Groniec, muz. Katarzyna Groniec/Tomasz „Harry” Waldowski
10. Zostaw – sł. Katarzyna Groniec, muz. Tomasz Waldowski
11. Lux – sł. Katarzyna Groniec, muz. Barbara Wrońska

producent muzyczny, miks Tomasz „Harry” Waldowski
master Robert Szydło
grafika Mariusz Mrotek
zdjęcia Alex Lua Kaczkowska
producent Katarzyna Groniec / Adapter
wydawca Warner Music Poland